De Grutto

Paartje Grutto's

Begin februari keren de Grutto's terug in Nederland.

Eerst nog kleine groepjes van een aantal exemplaren en medio februari 

arriveren de grote groepen.

Het eerste wat de terugkerende vogels doen is eten. Veel eten.

De Grutto overwintert in West-Afrika en Zuidwest-Europa en

de meeste broedgebieden liggen in Nederland.

Dat maakt ons dus verantwoordelijk voor het voortbestaan van de Grutto.

Na zo'n lange reis hebben ze enorm veel calorieën verloren en

dat moet zo snel mogelijk weer ingelopen worden.

Gelukkig zijn er gebieden die eind januari onder water gezet worden,

zodat terugkerende Grutto's simpel aan voedsel kunnen komen.

Het landje van Geijsel is zo'n gebiedje waar je medio februari

grote groepen Grutto's kunt zien foerageren.

Er zijn meer van dat soort gebiedjes en het zijn een soort

verzamelplekken voor de terugkerende Grutto's.

Nadat ze aangesterkt zijn, trekken ze door naar de broedgebieden.

In eerste instantie verblijven ze daar ook in grotere groepen,

maar na een tijdje nemen de paartjes een territorium in.

Kleine groepjes Grutto's bereiken de broedgebieden (15-03-2018)

Rond de 10de maart zie ik de eerste Grutto's in de polders van landelijk Amsterdam-Noord

verschijnen en tijdens een ritje op 15 maart ben ik verbaasd over de

enorme hoeveelheden Grutto's die ik zie.

Zoveel heb ik er niet eerder gezien in dit gebied.

Paartje Grutto's (18-03-2018)

De dagen daarop trekken veel Grutto's verder en nemen de blijvers hun

territorium in. De Grutto's zijn enorm honkvast, want ieder jaar

zie ik op exact dezelfde plekken paartjes broeden.

Helemaal zeker dat het ieder jaar dezelfde vogels zijn, ben ik niet.

De exemplaren die ik ieder jaar op bepaalde plekken zie, zijn namelijk niet geringd.

Maar omdat ik ze altijd op exact dezelfde plekken zie,

neem ik aan dat het dezelfde vogels zijn.

Grutto (18-03-2018)

Het lastige is om een mooie plek te vinden om ze te fotograferen.

Maar heb je die eenmaal gevonden dan is een Grutto best wel makkelijk te fotograferen.

Grutto's zijn namelijk niet zo heel schuw en helemaal wanneer er een

natuurlijke barrière aanwezig is.

Je moet ze alleen eerst even rustig aan jouw aanwezigheid laten wennen,

voordat je uit de auto stapt of dichterbij komt.

In eerste instantie blijven ze stokstijf staan, maar als je

rustig blijft zitten/liggen en geen rare bewegingen maakt,

zullen de vogels weer snel verder gaan met hun dagelijkse beslommeringen.

Grutto (25-03-2018)

In de laatste week van maart klinkt de roep van de Grutto weer overal in de polder

 en ik vind het een fantastisch mooi geluid.

Het laat je realiseren dat de lente in aantocht is.

Bergeend

Wat mij opvalt is dat er erg veel Bergeenden te zien zijn op dit moment.

Nou is de Bergeend niet bepaald een zeldzame verschijning, maar ze zijn nu

met grote getallen aanwezig.

Het aantal Grauwe Ganzen lijkt ook alleen maar groter te worden.

Het schijnt voor de boeren een steeds groter "probleem" te worden.

Het terug brengen van deze soort is een iets te groot succes geworden.

Grauwe Ganzen

Maar in deze periode ben ik vaak op zoek naar de Grutto.

Ik weet wel een aantal plekjes waar je ze mooi kunt fotograferen,

maar dan nog is het een kwestie van op de juiste tijd op dat juiste plekje aanwezig zijn.

Grutto (31-03-2018)

Het liefst fotografeer ik ze in een ondiep plasje met mooi ochtendlicht,

maar in het gebied waar ik kom, zijn of de plasjes net te ver weg voor mooie foto's

of de Grutto's zijn altijd te ver weg.

Uitkijkpunten en vogelkijkhutten zijn wat dat betreft altijd verkeerd en raar geplaatst.

In "mijn" polder is ook een vogelkijkpunt geplaatst aan een prachtige grote ondiepe plas.

Maar je staat daar open en bloot en je kunt het dus wel vergeten dat er

regelmatig vogels dichtbij komen.

Dan kijk je ook nog eens bijna de hele dag tegen het licht in en dan

geef ik mijn portie al snel aan fikkie.

Zo jammer en een gemiste kans.

Grutto (31-03-2018)

Dus ben ik afhankelijk van de weilanden en vanwege het regelmatig

baggeren van de sloten, heb je dan vaak last van opgedroogde prut die

langs de slootranden ligt.

Maar ook al zijn er veel lelijke plekken in het weidelandschap,

er zijn ook genoeg plekken die wel een mooi totaalbeeld opleveren.

Je moet alleen een beetje mazzel hebben dat de Grutto's op die

mooie plekjes terecht komen.

Tijdens mijn tripjes tot en met eind maart was het

vooral een kwestie van verkennen.

Waar zitten de paartjes en vooral waar zitten ze dichtbij en

kan ik ook een mooi standpunt innemen.

Tijdens die tripjes kom je natuurlijk ook genoeg andere vogels tegen.

Ik ken fotografen die met een bepaald doel voor ogen op stap gaan en

daarbij voorbij lopen/rijden aan dieren die er mooi voor gaan staan.

Torenvalk

Ik kan dat niet en laat mij altijd ophouden door allerlei diersoorten.

Op diverse plekken in de polder bevinden zich goed fotografeerbare Torenvalken

en ik let altijd goed op in die delen van de polder.

Ook al zijn ze goed te fotograferen, je moet ze altijd behoedzaam benaderen.

Veel mensen rijden langzaam naar een roofvogel toe,

doen hun raampje open wanneer ze stil gaan staan en doen dan

de lens buiten het raam. Drie keer een moment waarmee je een roofvogel kunt verjagen.

Het stilzetten van de auto is een moment dat je onmogelijk kunt vermijden,

maar de andere twee kun je in een vroeger stadium uitvoeren.

Gewoon ver van te voren je raampje al open doen en de lens uit het raam steken.

Dat verhoogd de kans dat de vogel blijft zitten enorm.

En heel belangrijk; Niet al te dichtbij willen komen.

Grote Zilverreiger

Grote Zilverreigers hebben ook zo'n aantrekkingskracht op mij.

Inmiddels behoorlijk algemeen, maar het blijft een prachtige vogel om te fotograferen.

Niet alleen mooi, maar ook erg lastig.

Al dat wit blijft toch een behoorlijke uitdaging.

Kievit

Een vogel die ook vaak voorbij gereden wordt is de Kievit.

Als de zon een Kievit mooi beschijnt, dan kan ik er onmogelijk aan voorbij rijden.

De olieachtige kleuren komen dan zo mooi uit.

Maar de Kievit moet dan wel exact goed in het licht staan.

Maar ja, ik kwam voor de Grutto's.

Ik rijd langs verschillende plekken, maar nergens zitten ze op

een fijn plekje. Tenminste, niet op plekjes welke ik in gedachten heb.

Op mijn laatste geplande locatie zie ik een aantal paartjes rondscharrelen.

Paartjes die vlakbij elkaar een territorium hebben, willen elkaar

ook nog weleens in de haren vliegen.

Het paartje dat het dichtste bij de weg verblijft op deze locatie,

staat ook nu weer op een niet zo'n mooi stukje van het weiland.

Ik bekijk ze vanuit de auto en heb het vermoeden dat er

ieder moment gepaard kan gaan worden.

Bij Grutto's is dat erg duidelijk te zien en lang van te voren kun je

het paringsmoment aan zien komen.

Er wordt gepoetst, met de veren geschud, het vrouwtje gaat er goed voor staan

en het mannetje komt langzaam maar zeker in de juiste positie

om op de rug van het vrouwtje te gaan staan.

Maar voordat het zo ver is, worden ze opgejaagd door een andere Grutto en

het paartje beland aan de andere kant van de weg.

Ook niet op de mooiste plek, maar ik kan hier wel een heel leuk standpunt innemen.

Grutto's (7-04-2018)

Voorzichtig kom ik uit de auto en kruip over de weg naar de andere berm.

Gelukkig is dit een rustig weggetje, want ik kan niet heel ver de berm inkruipen.

De vogels kijken mij in eerste instantie een beetje vreemd aan.

maar al snel zijn ze aan mijn aanwezigheid gewend.

Voor het maken van macro's van Libellen heb ik geleerd om

door het gras heen te fotograferen.

Dat doe ik in dit geval ook eens voor de verandering.

Ik zorg er wel voor dat de dichtsbijzijnde vogel vrij in beeld is,

maar de tweede verdwijnt achter een soort van groene waas.

Ik ben er nog niet helemaal uit of het nou wel of niet mooi is.

Grutto's

Een zelfde soort plaatje maar nu met een iets hoger standpunt, waardoor allebei

de vogels vrij op de foto komen te staan.

Grutto's

Het verschil tussen het vrouwtje en het mannetje wordt steeds duidelijker.

De roestbruin/oranje kleur van de borst en kopveren van het zomerkleed

van het mannetje komt steeds meer naar voren.

De kleuren van vrouwelijke grondbroeders zijn altijd onopvallend.

Hoe minder opzichtig ze zijn qua kleur,

hoe minder ze opvallen wanneer ze aan het broeden zijn.

Inmiddels merk ik aan alles dat de vogels op hun gemak zijn.

Het mannetje dommelt een beetje in slaap en het vrouwtje gaat

op zoek naar wat te eten.

Ondertussen komt er zo nu een dan een auto langs en ik voel 

de ogen van de inzittenden in mijn rug prikken.

Ik lig ook net bepaald op mijn paasbest in de berm.

Daarbij is het modderig en is het lastig om te zien wat ik nou aan het fotograferen ben.

Maar inmiddels ben ik het wel gewend dat mensen mij

waarschijnlijk knettergek vinden ;-)

Grutto

Zodra vogels beginnen met poetsen, weet je dat ze zich op hun gemak voelen.

Mijn ervaring is dat wanneer je heel rustig doet en je zo klein mogelijk maakt,

vogels al snel hun eigen gang gaan.

Dan maakt het niet zoveel uit of ze jouw handen of hoofd zien.

Zodra je staat en dus een enorme reus bent in hun perceptie,

dan gaat het fout. 

Het kost allemaal wat moeite en het ziet er misschien raar uit,

maar je moet er iets voor over hebben.

Grutto

En wat ik geleerd heb, is om niet te snel te stoppen.

Zolang de fotomodellen aanwezig zijn of de kans aanwezig is dat ze terugkomen,

is het gewoon slim om iets meer tijd te investeren.

Hoewel ik eigenlijk ergens anders wilde gaan kijken,

bleef ik toch een kwartiertje extra.

Juist in de laatste minuten van dat kwartiertje,

gaat de Grutto op een mooi plekje staan.

Grutto

Bijna zoals ik hem graag wil hebben.

Het witte in de bovenkant van de foto komt van een bovenliggende weg.

Ik heb het geprobeerd weg te klonen, maar het werd er niet mooier op.

Of het echt storend is.....?

De koning/koningin van de weide blijft een prachtig onderwerp om te fotograferen.

Niet alleen om te fotograferen, maar ook om gewoon te bekijken.

Hopelijk kunnen er dit jaar genoeg jongen vliegvlug worden,

zodat de soort er weer ietsje beter voor komt te staan.

Als er alleen al een paar weken later gemaaid wordt,

zou dat al enorm schelen.

In een volgend blog aandacht voor:

De Blauwborst

Tot de volgende keer,

René