Polderen Deel 2

Rietgors

In Deel 1 kwamen vooral echte poldervogels zoals Buizerd, Torenvalk, Grutto en Ganzen

aan bod. In Deel 2 komen ook soorten aan bod die je niet in iedere polder tegen zal komen.

In de polder waar ik veel kom, zijn een aantal moerasachtige gebieden.

Dit biedt kansen voor soorten die nou niet bepaald bekend staan als 

vogels die in weidegebieden gezien worden.

De Rietgors die het blog opent is er daar 1 van.

Waterrallen, Blauwborsten, Baardmannen, Kleine Karekieten en Rietzangers

zijn andere voorbeelden van moerasbewoners die ik regelmatig tegenkom tijdens mijn uitstapjes.

Rietgors

Rietgorzen en Rietzangers zijn in behoorlijk grote aantallen en op meerdere plekken aanwezig.

Baardmannen en Blauwborsten zijn op maar een paar plekjes te vinden

en de een is lastiger te lokaliseren dan de ander.

De Blauwborst is in het voorjaar betrekkelijk simpel te vinden,

mits je op de juiste plek bent natuurlijk

Je hoeft alleen maar op het uitbundige gezang af te gaan.

Blauwborst 

De Rietzanger is op heel veel plekken aanwezig.

Zodra er ergens een beetje behoorlijke rietkraag staat,

is de kans groot dat je het geluid van de Rietzanger zal horen.

Wil je perse een Rietzanger fotograferen,

dan is dat geen enkel probleem in dit gebied.

Wil je hem mooi fotograferen, dan moet je er iets meer tijd in steken.

Rietzangers hebben vaste zangplekken en nemen die regelmatig in.

Ze beginnen onderin een rietpluim en kruipen al zingend naar boven.

Het is dus niet meer dan een kwestie van geduld om

een foto te maken van een vrij zittende en zingende Rietzanger.

Rietzanger

Een stuk lastiger is het om Baardmannen te fotograferen.

Die zijn namelijk maar sporadisch aanwezig op de plekken waar ik vaak kom.

Begin oktober was ik gericht aan het zoeken naar Baardmannen en

was blij verrast toen ik in de verte het geping van de deze vogels al hoorde.

Wanneer je eenmaal een Baardman hebt gehoord, vergeet je dat specifieke geluid

nooit meer. Maar begin oktober is een periode dat er

nog insecten rondvliegen en dan bevinden de Baardmannen

zich meestal onderin het riet en zijn ze dus lastig te fotograferen.

Anders is het in de winter, wanneer ze foerageren op de rietpluimen

en dus goed zichtbaar zijn.

Baardman (man)

Ik kom een groepje van een stuk of 8 Baardmannen tegen

en het valt niet mee om er eentje op de plaat te krijgen.

Heel sporadisch klimmen ze naar boven in het riet en dan moeten

ze ook nog net lang genoeg blijven zitten.

Het levert maar een paar gelukte plaatjes op.

Baardman (vrouw)

Hierna ben ik nog een aantal keren terug gegaan,

maar de Baardmannen waren al vertrokken naar andere oorden.

Voor de rietvogels ga ik vaak vroeg op.

Want ze bevinden zich meestal in die delen van het "moeras",

waar je een groot deel van de dag veel last hebt van tegenlicht.

Dorp met opkomende zon

Ik wil altijd zo snel mogelijk op de plek zijn waar ik ga fotograferen,

maar soms moet je onderweg gewoon even stoppen en 

een ander soort foto maken.

Dit jaar viel het op dat er opeens meer Roodborsttapuiten in deze polder

te zien waren. Er is dus iets verandert in het gebied,

waardoor het aantrekkelijker is geworden voor deze soort.

Mij was al opgevallen dat er later en minder rigoureus gemaaid werd.

Hierdoor kunnen kruiden langer doorgroeien en worden stukken grond in de polder

een stuk minder open en dus aantrekkelijk voor soorten zoals de Roodborsttapuit.

Roodborsttapuit

Opmerkelijk hoe snel nieuwe soorten een gebied bewonen/bezoeken,

wanneer er dus iets wijzigt qua begroeiing/indeling van delen van dat gebied.

Ik merkte dat ook op toen er een plasdras-gebiedje gecreëerd werd ergens in de polder.

Ineens zag ik Bosruiters, Groenpootruiters en Zwarte Ruiters op een plek

waar normaliter alleen Kieviten en Grutto's te zien waren.

Roodborsttapuit

Zo is de Roodborsttapuit dit jaar een broedvogel geworden,

zijn bijna naamgenoot is steeds talrijker te zien als doortrekker.

Tapuit

De Tapuit was een spaarzame gast de afgelopen jaren.

Eind vorig jaar kwam ik ze iets meer tegen, maar dit jaar zag ik er tientallen.

Zo zie je maar wat een invloed het beheer van zo'n gebied heeft op de diversiteit

en hoe snel dat dus kan veranderen.

Gele Kwikstaart

Dat verandering van de begroeiing niet alleen positieve effecten heeft

maar ook negatieve, is zo duidelijk als wat.

De Gele Kwikstaart lijkt zich beduidend minder thuis te voelen

op de plekken waar het maaien uitgesteld is.

Ik zag er dit jaar veel minder dan bv vorig jaar en zo

zie je maar weer dat "Ieder nadeel heb zijn voordeel"ook hier opgaat.

Misschien moet de Gele Kwikstaart even wennen aan de nieuwe omgeving.

In het voorjaar van 2019 zullen we het weten.

Gele Kwikstaart

Je zou toch denken dat meer begroeiing zorgt voor meer insecten.

Dat is natuurlijk waar, maar waarschijnlijk is het dan minder aantrekkelijk 

voor de Gele Kwikstaart om te broeden.

Een andere vogel die ik minder tegenkwam, was de Graspieper.

Graspieper

Het natuurlijk evenwicht blijkt dus maar weer een zeer wankel iets te zijn.

Het ingrijpen van de mens heeft vaak direct een positieve invloed op 1 of 2 soorten,

maar een negatief effect op meer soorten dan ons lief is.

Aalscholvers

Bescherming van een bepaalde diersoort kan binnen een aantal

jaren zorgen voor een explosieve stijging van het aantal dieren.

De Grauwe Gans en de Kraai zijn daar voorbeelden van,

maar een ander goed voorbeeld is de Aalscholver.

Een vogel die inmiddels weer zo algemeen is, dat

sport- en beroepsvissers graag willen dat de vogel weer bejaagd mag worden.

Niet alleen bescherming kan zorgen voor toename van een bepaalde soort,

maar ook het uitzetten of ontsnappen van uitheemse soorten.

Fazanten

Het beste voorbeeld daarvan is waarschijnlijk de Fazant.

Ik zie ze steeds meer en ook op meer plekken in de polder.

Het scheelt waarschijnlijk ook dat de vos actief bejaagd wordt in dit gebied.

Ook weer zo'n discussiepunt.

Heeft het nut om de vos af te schieten of reguleert deze zelf het aantal dat een gebied aankan?

Afschieten is bv ook de discussie over de grote grazers in de OVP.

Er zijn er gewoon veel te veel in dat gebied en daardoor is

het inmiddels een woestenij geworden waar bijna geen vogels meer te vinden zijn.

De eerste opzet van het gebied was toch om een leefruimte en aansterkgebied

te creëren voor allerlei vogelsoorten.

Dat de enige oplossing die de mens dan bedenken kan afschot is, is beestachtig.

Maar ja, verder met de polder in mijn direct omgeving.

Opvallend dit jaar was de late aankomst van de huiszwaluwen en 

de weinige jonge Boerenzwaluwen die ik zag.

Boerenzwaluw

De voedermomentjes bij de jonge Boerenzwaluwen is iets dat ik

ieder jaar weer graag mag proberen vast te leggen.

Door het ontbreken van jonge Boerenzwaluwen op de plekken die bereikbaar zijn,

is dat er in 2018 bijna niet van gekomen.

Een vogel waar je in iedere polder niet meer omheen kunt is de Blauwe Reiger.

Blauwe Reiger

Een soort die ook enorm qua aantallen is toegenomen in de polder.

Dat wijst er op dat het voedselaanbod erg groot is.

Omdat er zoveel Blauwe Reigers aanwezig zijn, is het maken van een

foto van een Reiger met prooi betrekkelijk makkelijk..

Je ziet snel genoeg aan de houding van een Reiger of deze een prooi op het oog heeft.

Langs het water zal de prooi bestaan uit vissen (zoals op de eerste foto), kikkers of

(jonge) watervogels. Pulletjes van eenden zijn snelle hapjes, maar een Dodaars

wordt ook nog weleens te grazen genomen.

Jaagt een Blauwe Reiger in het weiland, dan kun je een muis, mol, haasje of een jonge weidevogel

als prooi verwachten.

Het blijft iedere keer wel spannend om te zien, wat deze veelvraat nou weer te pakken heeft.

Jonge Blauwe Reiger met muis als prooi

De Blauwe Reiger is een hele algemene soort in de polder,

maar er zijn meer soorten reigers aanwezig.

Heel soms zie ik een Purperreiger, een Kleine Zilverreiger of een Roerdomp.

Veel regelmatiger zie ik Grote Zilverreigers.

Een vogel die aan een enorm opmars bezig is in Nederland.

De Grote Zilverreiger is wel veel schuwer dan de Blauwe.

De beste manier om de Grote Zilverreiger te fotograferen is om

hem naar je toe te laten komen.

Als ik er eentje in of langs een sloot zie jagen, kijk ik altijd welke kant hij oploopt.

Is dat mijn richting op, dan zet ik de auto zodanig neer dat 

ik met grote waarschijnlijkheid een kans ga krijgen om hem van dichtbij te fotograferen.

Dan is het afwachten en hopen dat de vogel niet door iets anders opgeschrikt wordt.

Wandelaars en fietsers willen dan nog wel eens roet in het eten gooien.

Grote Zilverreiger

Maar dat betekent natuurlijk niet dat ieder schot een konijn is.

Net op het moment dat je denkt dat het gaat gebeuren, draait de vogel zich om

en neemt dezelfde weg terug of hij/zij vertrouwt de boel toch niet helemaal en vliegt weg.

Ik kom vaak genoeg thuis zonder ook maar 1 echt fijne foto gemaakt te hebben.

De natuur laat zich gewoon meestal niet sturen of makkelijk voorspellen.

Maakt dat het leuk?

Mwah, nee dat vind ik niet.

Maar het maakt het wel spannend.

Niets zo frustrerend als wanneer je een keertje anderhalf uur in de auto zit

voor een bepaalde soort en de vogel laat zich de hele dag niet zien.

Grote Zilverreiger

Door de aanwezigheid van grote en middelgrote wateroppervlaktes is

er een grote variatie aan watervogels te zien in deze polder.

Een aantal eendensoorten neemt steeds verder toe in aantallen.

De Krooneend is vaker te zien, maar de toename van het aantal

Zomertalingen is zeer zeker opvallend.

Slobeend

De Slobeend is op een aantal plekken als broedvogel te bewonderen.

Afgelopen jaar heb ik zelfs voor het eerst pulletjes van de Slobeend gezien.

Eén van mijn favoriete eendensoorten is de Wintertaling.

Van deze soort heb ik afgelopen jaar een aantal mooie foto's kunnen maken,

maar het kaartje waar ze opstonden is op mysterieuze wijze verdwenen.

Dan maar een iets oudere.

Wintertaling 

De wintertaling is een klein eendje met een aantal prachtige kleurenaccenten in

het verenkleed. De kleine lichtgroene spiegel is op bovenstaande foto

een beetje zichtbaar. Maar de Wintertaling staat voornamelijk bekend

om die mooie groene streep op de kop.

Meestal is die streep groen maar met een bepaalde lichtval paarsachtig.

Helaas gaat het niet zo heel goed met de Wintertaling in Nederland.

Met de mooie Wintertaling eindigt Deel 2 over de polder waar ik

vele uurtjes doorbreng en nog door zal brengen.

In een volgende blog aandacht voor een uitje naar een schuilhut.

Met daarin oa deze onverwachte bezoeker:

Konijn

Tot de volgende keer,

René