De Jan-van-Gent

 

Jan-van-Gent

De titel van deze post dekt niet echt de lading.

Het gaat namelijk over foto's gemaakt tijdens vakanties in Frankrijk,

waarbij er een hoofdrol is weggelegd voor de Jan-van-Gent.

Het begint in 2019.

De pré-corona vakantie.

In 2019 komen we met de caravan aan op de camping nadat we 

alles netjes op de plek hebben gezet, kunnen we de lekker relaxen.

De volgende ochtend zitten mijn vrouw en ik te genieten van een kopje koffie,

tot zij opeens zegt: "Goh, wat een leuk vogeltje achter je".

Nou zei ze dat een paar uur eerder ook over een Witte Kwikstaart,

dus schenk ik er niet veel aandacht aan.

Dan zegt ze: "He, daar is er nog eentje".

Nog steeds ben ik niet nieuwsgierig,

maar dan loopt er eentje gewoon onder mijn stoel door en

springen de haren in mijn nek overeind.

Een HOP!!!

En niet eentje, maar gewoon twee dus.

Tsja, dan ligt je camera in de caravan.

Lens nog niet op de body en het hele zooitje nog ingepakt.

Omdat ik de vogels neit wil laten schrikken, wacht ik totdat 

ze een meter of 5 verder zijn.

Snel de stoel uit, caravan in en spullen

pakken en monteren.

Als ik weer buiten kom, zie ik er nog eentje en

die verdwijnt net onder een safaritent aan de overkant.

Hop

Een voorbij rijdende auto gooit roet in het eten en beide Hoppen

gaan er vandoor.

Dan denk je dat het een makkie wordt om ergens in de volgende

drie weken een foto te maken van een Hop.

Vergeet het maar.

Regelmatig zie ik ze vliegen, maar geen enkele kans op een foto.

Een paar dagen voor het einde van de vakantie heb ik

de hoop al opgegeven, totdat mijn dochter terug komt

van hardlopen in het nabij gelegen park.

Ze vertelt mij doorleuk dat ze daar een Hop gezien heeft.

Dus hupsakee!!!!

Uiteraard direct naar dat parkje.

Na een uurtje zoeken heb ik er eentje gevonden.

Hop

Ik kan hem toch nog best aardig fotograferen,

maar ik had hem graag met opgezette kuif of met een prooi die

opgegooid weerd vastgelegd.

Helaas is de tijd te kort om er meer werk van te maken.

Toch nog wel tevreden met de platen, die ik wel kon maken in die korte tijd.

Hop

Dan volgt de Corona-ellende in 2020 en zit er dus geen vakantie naar Frankrijk in.

In 2021 ook nog steeds ellende, maar dan kunnen we wel

drie weken met z'n allen naar Zeeland.

Maar in 2022 kunnen we weer op pad met de caravan naar het buitenland.

Inmiddels zijn de kinderen zo groot, dat ze lekker zelf op vakantie gaan

en werd het sinds 23 jaar weer eens een vakantie met z'n tweetjes.

Eerst gaat de reis naar de Vendée,

waar we zo'n 13 dagen blijven staan.

Een plek waar het lastig foto's van vogels maken is.

Na lang zoeken vind ik een plek waar een

kolonie Koereigers zich ophoudt.

Koereigers

Het was gewoon verkennen met de auto en een plek zien te vinden waar

koeien stonden te grazan. Dat viel nog niet mee, want in deze omgeving

is er beduidend minder vee dan in het zuid-oosten van Frankrijk.

 En uiteraard bevinden zich niet bij alle kudde koeien een groepje Koereigers.

Koereigers

Het zonnige en warme weer zorgt voor andere problemen.

Door opstijgende warmte krijg je onscherpte en het zonlicht

is enorm lastig met de overwegend witte vogels.

Dus moest ik het hebben van de keren dat het een klein beetje bewolkt was

en dan moest ik ook nog net mazzel hebben, dat de Koereigers

aanwezig waren en ook nog een klein beetje dichtbij wilde komen.

Koereiger

Tijdens het fotograferen valt mij opeens op hoe de Koereigers zich gedragen.

De groep bestaat uit volwassen en jonge vogels.

De volwassen exemplaren (ik denk de mannetjes aan het verenkleed te zien)

staan duidelijk op wacht. Twee of drie exemplaren staan helemaal rechtop en houden 

de omgeving nauwgezet in de gaten.

Niets ontsnapt aan hun aandacht en zolang ze de wacht houden,

wordt er niets gegeten. Het is net of ik soldaten zie wachtlopen.

Koereiger

Na een beetje zoeken in de directe omgeving,

vond ik de plek waar de vogels ongeveer de nacht doorbrengen.

Helaas viel dat niet te fotograferen,

dus snel terug naar de plak waar de koeien stonden.

Er werd regelmatig heen en weer gependeld tussen de

twee verschillende plekken.

Koereiger

In 2019 kon ik bovenstaande foto maken.

Een Koereiger die de Koe aan het verlossen was

van die vervelende steekvliegen.

De twee soorten leven zo heerlijk samen.

Wanneer de koeien lopen te grazen, zie je de Koereigers

tussen het vee lopen en pikken de opvliegende insecten en wegvluchtende

muizen en mollen uit het gras op.

De tegenprestatie is dat de Koereigers de vliegen verwijderen van de koeien.

Tijdens 1 van mijn verkenningstochtjes zie ik opeens ergens een vreemde Duif.

Al snel realiseer ik mij dat het een Zomertortel is.

Een soort die erg zeldzaam is in Nederland,

maar in Frankrijk kom ik ze wel vaker tegen.

Meestal zijn ze slecht te benaderen,

want het is een schuwe soort.

Deze bleef net lang genoeg zitten.

Zomertortel

Nadat de Zomertortel er vandoor is gegaan,

zie ik iets bewegen in een veldje op een afstand van een meter of 50.

Dat kan dan van alles zijn en ik verwacht dat het jonge Fazanten zijn.

Maar wanneer ik ze beter bekijk met de verrekijker,

ben ik toch blij verrast.

Het zijn een stuk of 10 Patrijzen en als ik kijk in welke richting ze zich bewegen,

dan zou ik ze wel eens 40 meter verder vlakbij de weg kunnen onderscheppen.

Patrijzen

Toch weer een leuke soort, maar voor de rest valt er weinig te zien.

Als het dan met de vogels een beetje tegen valt,

dan houdt het voor mij al snel op.

Maar achter de caravan staat een vlinderstruik en daar duiken 

af en toe leuke soorten op.

De eerste dag werd ik al verrast met een Koningspage,

maar dat was helaas een éénmalige bezoeker.

Dagpauwoog

Het is lastig om deze fladderaars midden op de dag vast te leggen

met de macrolens, maar soms blijven ze net lang genoeg zitten.

Glasvleugelpijlstaart

Deze wat gelige vlinder gaf mij 1 kans op een foto.

Niet super, maar net goed genoeg voor een plekje in dit blog,

vooral ook omdat het voor mij een nieuwe soort is.

Koninginnenpage

Dan deed deze vlinder der vlinders mij een groter plezier.

Vanuit een ooghoek zag ik iets groots en wits vliegen.

Direct dacht ik aan een Koninginnenpage en toen ik door had dat het er echt eentje was,

werd het een kwestie van achtervolgen op de camping en wachten

totdat de vlinder ergens ging zitten.

Koninginnenpage

Mijn vrouw maakte mij attent op de vlinder die op onderstaande foto staat.

Spaanse Vlag

Deze zat in de vlinderstruik achter onze caravan en nam alle tijd

om nectar te verzamelen.

Een soort die ik nooit eerder zag en ook niet kon benoemen.

Toevallig zag ik een foto van deze soort op facebook langskomen.

Scheelde mij weer zoeken naar de juiste naam.

Na een kleine twee weken werden de spullen ingepakt en

werd de vakantie vervolgd met een paar dagen Bretagne.

De uitgekozen camping ligt bijna aan het strand en

op kleine afstand van de kust liggen de 7 eilanden.

Voor mij een aantrekkelijke plek,

want hier bevinden zich een aantal broedkolonies.

Papegaaiduikers, Kuifaalscholvers, diverse Alkensoorten

en een grote kolonie Jan-van-Genten.

Helaas was de periode niet zo gunstig,

want de kans is groot dat eind juli de Papegaaiduikers deze 

plek al verlaten hebben.

Ik kijk baar de weesvoorspelling en op 1-8 lijkt

er een rustige zee te zijn en dan moet het maar gebeuren.

De dag ervoor gaan we in de middag even langs het kantoor

van de rederij die de boottochten verzorgd om

alvast te reserveren voor de volgende dag.

De vrouw achter de balie zegt dat er nog wat plekjes zijn 

op de volgende tocht en omdat ik mijn camera bij mij heb,

is dat misschien best een goed idee.

Maar de voorspelling was dat er later in de middag 

veel meer wind zou komen.

Dat zeg ik tegen de medewerkster, maar

nadat zij in de computer heeft gekeken,

zegt ze dat dit wel meevalt.

Dus hupsakee, aan boord dan maar.

Rustige zee.......

Vergeet het maar he.

Kolonie Jan-van-Genten

De eilanden mogen niet betreden worden en dus moeten de foto's

vanaf zee gemaakt worden.

Ik had snel even aan de baliemedewerkster gevraagd aan

welke kant van het schip je de beste fotokansen zou hebben

en dat zou aan de rechterkant zijn.

De kapiteins varen 7 van de 10 keer linksom,

maar deze keer dus mooi niet he!

Gedurende de tocht naar de 7 eilanden neemt de wind steeds iets meer toe

en worden golven steeds ietsje hoger.

We zitten op het bovenste dek, zonder enige beschutting en

natuurlijk lekker dom, in korte broek en t-shirt.

Al snel verhuizen de eerste mensen naar een lager dek,

want de gezichtjes worden steeds groener bij sommige personen.

Dan komen we bij het eerste eiland aan en vo verwachting speur ik

de rotsen af, op zoek naar de prachtige Papegaaiduikers.

Maar ik zie alleen een enkele verdwaalde meeuw en

ook bij het 2de, 3de, 4de en 5de eiland zie ik niets anders

dan meeuwen.

Maar dan een leuke ontmoeting.

Grijze Zeehond met pup

Op een kleine rotsachtig mini-eilandje ligt een Grijze Zeehond met kind.

De boot schommelt steeds meer en dan valt het niet mee om te fotograferen.

Ik maak gewoon zo veel mogelijk foto's en probeer de sluitertijd

zo snel mogelijk te krijgen.

Dan maar hopen dat er iets bruikbaars tussen zit.

Bij het 6de eiland begint er eindelijk flink leven in de brouwerij te komen.

Jan-van-Gent

Ik zie de eerste Jan-van-Genten vliegen en ik doe mijn uiterste best

om ze op de op en neer gaande boot in de zoker te krijgen 

en ook nog eens om ze daarin te houden.

Een hopeloze missie blijkt het te zijn,

maar zo nu en dan zit er een gelukkie tussen.

De kapitein doet zijn best om iedereen een beetje op de eerste rang

 te laten zitten. Het grappige is dat ik de enige ben 

die de vliegende vogels fotografeert,

wanneer de boot voor mij ongunsig ligt tov de rotsen.

Jan-van-Genten

Op een afgelegen rots in de zee, zie ik een vijftal Jan-van-Genten zitten.

Terwijl iedereen oog heeft voor de grote kolonie,

hoop ik dat het schip zodanog draait,

dat ik op de eerste rang kom te zitten.

En ik heb de mazzel dat de poetsende vogel,

die bovenop de rots staat,

zich even lekker uitstrekt op het juiste moment.

Jan-van-Gent

Op dit eiland bevinden zich zo'n 25.000 Jan-van-Genten.

Het is best een indrukwekkend gezicht, maar fotografisch valt het erg tegen.

De terugreis naar de haven is een avontuur op zich.

Vlak voor vertrek was ik zo handig om een vuilniszak mee te pakken

en die komt nu uitstekend van pas.

De hoge golven spatten uiteen op het schip en het water vliegt ons om de oren.

Gayw de camera in de vuilniszak en omdat de mensen tegenover ons

al benedendeks waren gevlucht, konden we mooi een iets veiliger plekje innemen.

Zeiknat kwamen we terug, maar we hadden een enorme lol op die terugweg.

Een dag later begint het toch nog te kriebelen.

Hoe vaak krijg je zo'n kans om zo'n kolonie te bekijken.

Het weer voor de dag erna is erg gunstig.

Geen wind en een beetje bewolking en

dus sta ik op 2 augustus 's ochtende vroeg weer

als eerste voor de boot en dit keer zonder mijn vrouw.

Weer kan ik als eerste een mooi plekje uitkiezen op het bovenste dek

en ik gok er weer op dat de rechterkant de beste kant is.

En deze keer gaat de kapitein wel linksom en zit

ik direct op de eerste rang.

Omdat we linksom varen, doen we nu de kolonie als eerste aan.

Jan-van-Gent

Het is nog steeds erg lastig om, met de 400mm lens op de camera, een vogel in de zoeker

te rijgen en hem daar ook in te houden. Met een zoomlens is dat toch een stuk makkelijker, 

omdat je eerst volledig uit kunt zoomen om de vogel op te kunnen pakken 

en daarna in te zoomen om te fotograferen.

Maar omdat de zee een stuk rustiger is, lukt het deze keer wel wat vaker.

Helemaal wanneer een vogel lekker rustig naast de boot blijft vliegen en

mij zou de tijd geeft om hem te fotograferen.

Jan-van-Gent

Het tochtje van 2 dagen eerder was dan wel geen groot succes,

het gaf mij wel een hoop informatie, die ik nu goed kan gebruiken.

Ik weet waar ik moet kijken en hoe de omstandigheden zijn.

Ik weet ook dat ik geen moeite hoef te doen om een Papegaaiduiker

te ontdekken op de rotsen, want die zijn gewoon al vertrokken naar open zee.

Bijna allemaal, want op een bepaald moment komt er eentje op afstand langsvliegen.

Zo snel dat een bewijsplaatje er niet eens in zit.

Jan-van-Gent

Omdat het schip deze keer de tocht linksom maakt,

zit ik uitstekend aan de rechterkant op het bovendek.

Moest ik de eerste keer wachten totdat de kapitein het schip

keerde, zodat de andere kant ook alles van iets dichterbij konden bekijken,

deze keer hoeft dat dus niet en zit ik echt op de eerste rang.

Kolonie Jan-van-Genten

Maar de grootte van de kolonie en het aantal vogels is overweldigend,

net als het geluid dat ze met z'n allen voortbrengen.

Je weet gewoon niet waar je moet kijken en wat je moet fotograferen.

Dus ik doe maar wat en schiet zoveel mogelijk plaatjes,

maar af en toe wil je ook gewoon kijken wat er allemaal gebeurt.

Kolonie Jan-van-Genten

Omdat het schip op zo'n 30 meter afstand langs het rotseiland vaart,

kun je niet echt goed zien wat er nou te zien is.

Onderscheid maken tussen mannen, vrouwen en jongen is onmogelijk.

Ik vergeet ook gewoon helemaal om mijn diafraga wat te knijpen

naar bv F10 of nog hoger, zodat er meer scherpte in de totale foto komt.

Tsja, een landschapsfotograaf zou daar direct aan denken.

Kolonie Jan-van-Genten

Pas wanneer ik de foto's op de laptop bekijk, zie ik de variateit in de kolonie.

Op bovenstaande foto zie je bv linksboven een al wat ouder jong waarvan het verenkleed

al bruin met spikkels is. Onderin in het midden zie je een jong dat nog in het

dons zit met een zwart masker. 

Iedere foto laat weer andere details zien.

Soms een paartje dat aan het baltsen is, dan weer een jong dat net uit het ei gekomen is,

een jong dat gevoerd wordt etc etc.

Jan-van-Gent

Wanneer de boot draait, zodat de mensen aan de andere kant een

beter uitzicht krijgen, richt ik mij weer op vliegende vogels.

Nu de boot niet zo hevig op en neer gaat,

is dat een stuk makkelijker.

Jan-van-Genten

Dan is de pret echter op en wordt de tocht vervolgd.

Van de vorige keer weet ik natuurlijk al,

dat het nu wel gedaan is met het fotograferen van vogels.

Ik scroll dus een beetje door mijn foto's heen,

maar zie dan toch dat het deze keer een ander verhaal is.

Kuifaalscholvers

In de vaarroute zie ik een rots liggen met daarop een 6-ta; vogels.

Van grote afstand zie ik al dat het Aalscholvers zijn,

maar ik maak toch maar even een foto.

Bij het inzommen op mijn schermpje zie ik al snel dat het Kuifaalscholver zijn.

Een zaldzame soort in Nederland, maar hier broedt een kleine kolonie.

De rots ligt aardig in de route vn het schip en ook nog eens aan mijn kant.

Voor de rest van de mensen op de boot zijn die zwarte vogels

helemaal niet interessant, maar ik hoop dat de boot toch even stil gaat liggen.

Maar helaas, het schip vaast door en moet ik het doen met de

plaatjes die ik kan schieten tijdens het langs varen.

Toch een leuk extraatje en het laat mij inzien,

dat ik attent moet blijven.

Kuifaalscholvers

Terwijl iedereen op de boot foto's maakt van een eeuwen oude vesting op

het volgende eiland, kijk ik weer als enige de anndere kant op.

Nu ik namelijk weet dat er nog steeds een enkele Papegaaiduiker in de buurt is,

wil ik die beslist niet missen wanneer die langs komt vliegen.

Jonge Jan-van-Gent

Maar die mazzel is mij niet gegund.

Ik word echter nog wel blij gemaakt met een enkele Jan-van-Gent

og Kuifaalscholver die dichtbij langs komt vliegen.

Jan-van-Gent

Terwijl we langs de andere, kleinere eilandjes varen geniet ik van

het tochtje op zee.

Deze keer had ik lekker een sweater aangedaan en een jogiingbroek

en dat voelt toch een stuk behagelijker op volle zee.

Jan-van-Gent

De tweede excursie was beduidend mooier en leuker dan de eerste.

De natuur laat zich nou eenmaal lastif sturen en zo blijkt maaar weer,

dat de ene dag enorm kan verschillen tov een dag ervoor.

En ook dat je nooit op moet geven!

Les Sept-Iles voorr de kust van Bretagne is een echte bezienswaardigheid,

maar een volgende keer zou ik er graag een maandje eerder zijn.

In een volgend blog aandacht voor twee ochtenden fotograferen in

de duinen van de kop van Noord-Holland met oa deze:

Bontbekplevier

Tot de volgende keer,

René