De Grutto

Grutto

Een week geleden klonterden de grutto's nog samen in grote groepen en 

deden ze niets anders dan eten, eten en nog eens eten.

Maar daar is inmiddels verandering in gekomen.

Nergens zijn meer grote groepen te zien, maar het en der lopen de grutto's nu in paartjes.

De mannen en de vrouwen hebben elkaar weer gevonden en het verzorgen

van nageslacht heeft nu prioriteit.

Maar de hormonen razen nog niet door de ranke lichamen.

Misschien toch nog ietsje te koud?

Dan maar zoeken naar een grutto die op een mooi plekje staat en daar ook even wil blijven staan.

Het eten en drinken gaat gewoon door, want het koude weer is een aanslag

op de energievoorraad van de vogels.

Op hetzelfde veldje als 3 paartjes grutto's, loopt een paartje scholeksters.

In de verte had ik al een aantal keer een paring van de scholeksters gezien, maar 

er wordt  helaas geen showtje dichterbij opgevoerd.

Ook de grote zilverreiger krijgt zijn zomertenue.

Dan zie ik op (helaas) iets te grote afstand een grutto in de lucht hangen.

De afstand is zo'n 30 meter, maar het schouwspel is goed te volgen.

Het mannetje blijft betrekkelijk lang in de lucht hangen om de

juiste positie te bepalen, terwijl hij luid blijft roepen.

Het mannetje landt op de rug van het vrouwtje en is een tijdje bezig

om de juiste balans te vinden.

Dan begint de paring en het is opvallend

dat het mannetje zo lang doorgaat.

Ook na de eerste paring blijft het mannetje rustig op de rug zitten van het vrouwtje

en begint zelfs aan een tweede ronde.

Het moment van aanvliegen totdat het mannetje van het vrouwtje afspringt,

duurde al met al ruim een minuut.

Bij andere vogels gaat dat toch een stuk sneller.

Jammer genoeg gebeurt het dus net te ver weg voor een echt mooie serie, maar dat 

komt de komende weken misschien nog wel een keertje.

Ik ga even langs het weiland waar ik vorige week een grote groep goudplevieren zag

en het is opvallend dat ze nog op exact dezelfde plek aanwezig zijn.

Maar vandaag lopen ze net de verkeerde kant op.

Kwamen ze vorige week nog langzaam maar zeker mijn kant op, nu gaan ze

juist steeds verder van mij af.

Tsja, het kan niet altijd meezitten natuurlijk.

Wel zie ik ietsje verder in het veld een ander groepje vogels.

Eerst denk ik aan een groepje tureluurs, maar die zie je meestal niet in groepjes.

Kijkend op mijn schermpje zie ik dat het kemphanen zijn.

Die heb ik dit jaar nog niet eerder gezien en ik hoop dat ze nog ietsje dichterbij komen.

Uiteindelijk maakt een exemplaar zich los van de groep en komt mijn richting op.

Ik kan zien dat de kemphaan al aardig op kleur komt en het zal nog een maandje duren

voordat ze hun volledige baltskleed hebben en dan zien ze er zo uit:

Misschien wel de mooiste transformatie in de Nederlandse vogelwereld.

Tureluur

Het voorjaar komt langzaam op gang, maar er is wel al een geboortegolf

bij de schapen. Overal waar ik kijk zie ik lammetjes.

Het blijft een heerlijk gezicht en zeker de moeite waard om een tijdje naar te kijken.

Maar het wordt nu ook wel tijd voor zingende vogels:

zoals de winterkoning of de blauwborst.

Tot de volgende keer,

René