De Kleine Plevier en de Dodaars

Dodaars

Kleine Plevier

Afgelopen weekend had ik het geluk dat ik op allebei de ochtenden een paar uurtjes op pad kon gaan.

Maar ja, wat kies je dan?

Ik heb een aantal vaste plekjes waar altijd wel wat leuks te zien valt, maar ik heb

ook een aantal plekjes waar alleen maar op bepaalde momenten in het jaar iets te zien valt.

Om nou al die plekjes even snel te bezoeken, is ook weer zonde van de tijd.

Want als er iets is wat ik de afgelopen tijd geleerd heb, is het wel dat je beter

langere tijd op 1 vaste plek kunt blijven, dan alsmaar rond te wandelen.

Als je tenminste alleen voor het fotograferen gaat natuurlijk.

Het voordeel van langere tijd op 1 plek blijven, is dat de dieren aan je aanwezigheid gaan

wennen en een deel van hun schuwheid verliezen.

Ik besluit om te beginnen bij een klein meertje in de omgeving van Amsterdam.

Een prachtig plekje waar bijna niemand komt en waar dus veel vogels zitten.

Dodaars

Een plekje waar 2 of 3 paartjes dodaarzen zit, soms komt de ijsvogel langs, er zwemt een krooneend, kuifeenden, ganzen, af en toe een zwaan, maar ook zangvogeltjes zijn er aanwezig.

Zo nu en dan kun je hier ook een waterral zien en het valt op dat er op dit

moment erg veel rietzangers zitten.

Dodaars met prooi

Als ik mij volledig geïnstalleerd heb, zie ik al van alles rondzwemmen in het plasje.

Maar net even te ver weg voor goede foto's. Toch nog best een leuke foto van deze dodaars,

die een prooi te pakken had en die met veel geweld dood probeerde te maken.

De dodaarzen hadden duidelijk de lente in hun bol en lieten zich constant horen.

Ook zwommen ze regelmatig heen en weer en kwamen af en toe erg dichtbij.

Als ze dan de klik van de camera hoorden, deinsden ze een beetje achteruit en gingen dan

gewoon weer door, waarmee ze bezig waren.

Tsja, dat is nou het voordeel van een goede schuilplek.

Soms doken ze heel plotseling zo vlak voor mij op dat ik moeite had, om ze

te vinden in mijn zoeker en scherp te stellen.

Zo dichtbij, dat ik ze zo uit het water kon pakken.

Maar dan wil je ze niet aan het schrikken maken en is uitzoomen er dus niet bij.

Dan ben je blij als ze iets meer afstand nemen, zodat ze er wel helemaal op passen ;-)

Helemaal erg is het als ze dichtbij beginnen te vissen.

Je hebt geen idee waar ze opduiken en als ze dan opduiken, kun je ze bijna niet vinden in de zoeker

en scherpstellen duurt dan ook altijd extra lang......

Heb je hem eindelijk in je zoeker, is de actie bijna weer voorbij......

Gelukkig nog een klein beetje actie.

Omdat het hier zo stil is, hoor je werkelijk alles.

Ik hoor wat takjes kraken op een meter of 10 bij mij vandaan.

Ik zoek naar wie of wat dat geluid heeft gemaakt en met stomme verbazing kijk ik recht in 

de ogen van een vos. De vos is ook duidelijk verbaasd, blijft staan en weet niet wat 

hij/zij met de situatie aanmoet. De vos kijkt nog eens, scharrelt nog wat rond en

terwijl ik heel rustig mijn camera zijn kant op richt, neemt hij toch maar

het zekere voor het onzekere en verdwijnt op z'n dooie gemakkie.

Die had ik hier toch helemaal niet verwacht in dit gebied,

maar meteen wordt mij duidelijk waarom de aanwezige ganzen aldoor zo onrustig zijn.

Omdat de vogels niet aldoor in de buurt zijn en het af en toe wel lang duurt

voordat je iets voor de lens krijgt, doe je ook wel eens gek

en ga je uit verveling andere onderwerpen zoeken.

Zoals deze weerspiegeling in het water of

een voorbij drijvend veertje.

Maar de dodaarzen werkten vandaag best wel lekker mee.

De rest van wat ik hier gefotografeerd heb, komt in een volgend blog.

Toen ik vorige week blauwborsten aan het fotograferen was, kwam ik daar iemand tegen die mij 

een tip gaf over de lokatie van een paartje kleine plevieren.

Ze zaten op een bouwterrein midden in Amsterdam.

Deze kleine vogeltjes probeer ik al een tijdje mooi voor de lens te krijgen, maar tot nu toe

nog zonder resultaat.

Als ik op het bouwterrein kom, begrijp ik al snel waarom ik ze nooit zag.

Ze zijn zo goed gecamoufleerd, dat je ze pas ziet als je er bijna op staat.

Ik ben ze denk ik 4 of 5 keer gewoon voorbij gelopen op een meter of 5 afstand.

Pas toen ik 1 keer binnen drie meter kwam vlogen ze op.

Als je dan kijkt waar ze dan neerkomen en rustig er naar toe wandelt en op een meter of 10

door je knieën gaat, dan trekken de pleviertjes zich weinig van je aan.

Dan langzaam maar zeker een beetje dichterbij schuifelen totdat je merkt dat ze

onrustig worden. Klein stukje achteruit en dan maar afwachten totdat ze

vanzelf dichterbij komen.

Jammer genoeg was het al wat later en moest ik snel naar huis.

Gelukkig een paar plaatjes rijker, maar nog zeker niet de beelden die ik voor ogen had. 

Eindelijk ging het pleviertje ergens zitten, waar geen bouwafval lag.

Omdat het licht ook al minder werd, besloot ik naar huis te gaan en een andere keer terug te komen.

Toen ik daar een paar dagen later weer kwam, was de teleurstelling groot toen ik

bemerkte dat het bouwterrein volledig was afgesloten.

Tsja, zo zie je maar weer. Je moet je kansen optimaal benutten als ze zich voordoen, want

misschien krijg je geen tweede kans.

Maar nieuwe kansen dienen zich ook weer snel aan, want tijdens een kort verkenningstochtje

in de buurt van mijn huis, zie ik op een klein braakliggend stukje land iets bewegen.

Verrek!

Een kleine plevier.

Als je éénmaal maar weet waar je op moet letten, ga je het pas zien.

Het mooie van deze plek is, is dat het toch wel afgelegen ligt en ze zijn vergeten om het hek

van het terrein af te sluiten.

Dus de volgende dag ga ik terug naar de bewuste plek en heb binnen no time de

kleine pleviertjes gevonden. 

Wel moet ik voorzichtig over het terrein lopen, want misschien hebben ze al eieren.

Deze eieren zijn zandkleurig en dus zie je ze zo over het hoofd.

Maar ik heb niet het idee dat ze al aan het broeden zijn, maar houdt er wel rekening mee.

De omstandigheden op dit terrein zijn stukken beter, dan op het bouwterrein midden in Amsterdam.

Een paar kleine plasjes zorgen voor leuke plaatjes.

Maar omdat er een aantal plekken zijn, waar ze eten kunnen vinden, kan ik niet op 1 plek

blijven liggen. Ik moet de pleviertjes wel opzoeken.

Maar als je het rustig aan doet, gaat dat toch wel erg gemakkelijk.

Ik kan alleen niet binnen een straal van 7 meter komen, want dan worden ze echt onrustig.

Dan maar iets verder weg blijven en hopen dat ze ietsje dichterbij komen.

Zoek de 2 kleine pleviertjes.....

Heerlijk als ze gaan staan, waar je ze zo graag wilt hebben.

Nou maar hopen dat ze succesvol gaan broeden, zodat ik over een maandje

hele kleine kleine pleviertjes kan fotograferen.

In een volgend blog de rest van de foto's van deze twee ochtendjes.

Zoals deze wintertaling:

Tot de volgende keer,

René