De Bontbekplevier

Bontbekplevier

(Let op het vliegende kevertje en het tongetje van de plevier)

Vorig jaar leerde ik een locatie kennen waar een paartje bontbekplevieren een territorium hadden.

Omdat ik toen niet in de gelegenheid was om een keertje langs te gaan, hoopte ik dat

ze het jaar erop wederom op die plek terug zouden komen.

En ja hoor, twee weken geleden zag ik dat er in ieder geval één op de betreffende plek was gezien.

Dan moet ik nog het geluk hebben, dat ik wat tijd vrij kan maken op een dag

dat het goed fotografieweer is.

Als dat het geval blijkt te zijn, hoef ik geen moment te aarzelen en ga vol goede moed op pad.

Maar het valt niet mee om zo'n vogeltje te vinden in een bepaald gebied.

Ik moet in eerste instantie het hele gebied waarin de plevier zich bevindt,

drie keer doorkruizen voordat ik hem in het vizier krijg.

Rustig benader ik de bontbekplevier en op een meter of 15 ga ik op mijn knieën zitten,

om rustig te bekijken hoe het vogeltje reageert.

De plevier kijkt even op, maar omdat hij geen groot en gevaarlijk mens ziet staan, gaat

hij rustig verder met waar hij mee bezig was.

Beetje bij beetje schuifel ik op mijn knieën dichterbij.

Ondertussen goed de plevier in de gaten houden, om te zien hoe deze reageert.

Maar tevens manoeuvreer ik mij in zo'n positie, dat ik goed uitkom qua stand van de zon,

maar dat ik ook direct de juiste achtergrond heb.

Als een vogel een beetje op en neer begint te wippen, is deze erg op z'n hoede

en maakt de vogel zich gereed om te vluchten.

Dat zijn de momenten dat je een pas op de plaats moet maken.

Ik merk dat ik de afstand heb bereikt, welke als grens geldt voor de plevier.

Een klein stukje verder en de vogel zal vluchten, dus ga ik languit liggen en maak

voorzichtig de eerste foto's van een meter of 6.

De vogel is snel aan mijn aanwezigheid gewend en voelt zich volledig op z'n gemak.

Dat kun je duidelijk merken aan het gedrag van een vogel.

Zodra deze rustig verder gaat met eten zoeken of andere dagelijkse bezigheden.

is het duidelijk dat hij geen gevaar in jouw aanwezigheid ziet.

Dat laatste geldt uiteraard alleen als er eten in overvloed is.

In de winter zal een vogel eerst aan overleven ivm voedsel denken en dan pas 

aan gevaar van mensen.

Het grappige aan het voedsel zoeken van de plevier is, is dat hij met zijn poten

de grond omwoelt en zodoende allerlei prooien blootlegt.

In de korte tijd dat ik bij de bontbekplevier op de grond lig, zie ik dat deze

techniek erg succesvol is.

De ene na de andere prooi wordt tevoorschijn getoverd.

En wordt naar binnen gewerkt.

Het pleviertje komt steeds ietsje dichterbij en zelfs zo dicht, dat ik moet beginnen met uitzoomen.

Nou wordt het ook tijd om de lens nog ietsje lager te houden, zodat ook de details

in de voorgrond beginnen te vervagen en je dus alle storende elementen kwijt raakt.

Hoewel het vogeltje weet dat ik er ben en mij wel degelijk in de smiezen houdt,

begint hij zich toch even te poetsen en doet hij

de nodige rek- en strekoefeningen.

Langzaam maar zeker loopt de bontbekplevier verder bij mij vandaan.

Als hij ver genoeg van mij vandaan is, kan ik rustig opstaan zonder het vogeltje een

hartverzakking te verzorgen.

Eventjes snel door de gemaakte foto's heen bladeren en ik zie dat de missie geslaagd is.

Ik besluit om richting huis te gaan, want op de weg daarheen ligt een leuke plas,

waarin verschillende futenpaartjes bezig zijn met de balts.

Op de weg daar naar toe, kom ik langs een stukje land waar al jaren een oude reigerkolonie is.

 Sinds een aantal jaren worden deze nesten gebruikt door een groep lepelaars. 

Het leuke is dat het vlak naast een drukke snelweg is en dat

de lepelaars zich nergens iets van aantrekken.

Kees (http://dommelvos.blogspot.nl/) gaf mij de tip, dat er al een aantal lepelaars aanwezig zijn.

Lepelaar

Vorig jaar waren ze erg laat, maar dit jaar zijn ze dus betrekkelijk vroeg.

Kees had er al een stuk of 10 gezien, maar ik kom niet verder dan 3 stuks.

Een daarvan zit op een beetje behoorlijke plek.

Maar echt top gaat het niet worden en ik besluit dus maar om verder te gaan.

Deze plek is ook nou niet bepaald een hotspot, waar je topplaten kunt maken.

Teveel takken en te rommelige achtergronden, maar als er een stuk of 20 lepelaars

zijn en dan ook nog eens kleintjes in de nesten, is het een prachtig schouwspel

om gewoon rustig te bekijken.

Maar de futenbalts blijft trekken en dus maar weer verder.

Kleine vos

Onderweg kom ik regelmatig kleine vossen tegen.

Ze zijn erg vroeg dit jaar vanwege het warme weer.

Een meerkoet kijkt mij nieuwsgierig aan, als ik op weg ben naar de futen.

Rietgors

Vlakbij de futen hoor ik een aantal rietgorzen,

Als ze in overgangskleed zijn, zijn ze altijd nog net ietsje lastiger te spotten.

Kluten

Als ik een strategisch plekje heb ingenomen en mijn statief zo laag mogelijk in het water heb gezet,

kan ik afwachten wat de futen gaan doen.

Helaas speelt het echte baltsen net te ver weg af.

Terwijl een groepje kluten een leuk afleiding geven, zie ik vanuit mijn ooghoek

iets raars in het water.

In mijn hoofd hoor ik mijzelf denken dat er een stok drijft.

Maar mijn verstand zegt, dat een stok niet tegen de wind in kan drijven en dat deze niet schuin

boven water uit zal steken.

Als ik nog eens goed kijk, zie ik dat het een slang is.

Ringslang

Helaas zwemt de ringslang in vol tegenlicht en als er niet iets bijzonders te gebeuren

stond, zou ik de foto's niet eens geplaatst hebben.

Ik zie al van verre aankomen, dat twee futen het pad van de ringslang zullen kruizen.

Nou zijn er een aantal vogelsoorten, die zeer gevaarlijk zijn voor de ringslang.

Ik weet echter niet of de fuut daar ook één van is.

Eén van de futen ziet de ringslang zwemmen en houdt bewust in.

Ik maak mij op voor een gevecht en ben benieuwd of de slang enige kans maakt tegen de fuut.

Het ziet er naar uit dat de slang zich geen enkele zorgen maakt, want hij zwemt rustig door.

En inderdaad, de ringslang heeft geen enkel gevaar te duchten van de fuut of vice versa.

Beide vervolgen hun weg en ik baal toch wel een beetje.

Wat spektakel was natuurlijk welkom geweest.

Tot de volgende keer,

René