Het Zwanengevecht en duizenden spreeuwen

Rivaliserende Knobbelzwanen

Heel belangrijk in de vogelfotografie is het vergaren van kennis en informatie.

Voor dat laatste moet je een soort van netwerkje opbouwen en daar

ben je toch wel een behoorlijk tijdje mee bezig.

Er is 1 persoon in mijn netwerkje, met wie ik heel erg veel informatie deel.

Van deze persoon krijg ik de tip, dat er ergens iedere

dag een bijzonder spektakel plaats vindt.

Duizenden spreeuwen verzamelen zich bij het laatste zonlicht en zorgen voor prachtige figuren in de lucht.

Toevallig moet ik voor mijn werk in die regio zijn en hoop op magisch rood licht.

Als ik aankom, komt het geluid van de grutto's mij tegemoet.

Grutto

Op deze plek zie ik nog maar heel weinig paartjes.

Wel hebben de mannen al duidelijk stukken land voor zichzelf opgeëist.

Ook de kieviten zijn erg druk met het maken van duikvluchten, maar dat

gebeurt allemaal net buiten mijn ideale bereik.

Knobbelzwanen

Dan zie ik twee hevig verliefde knobbelzwanen staan.

Tenminste, dat dacht ik in eerste instantie.

Tijdens het maken van een paar foto's bemerk ik een soort van agressiviteit tussen de twee vogels.

Ook zie ik ietsje verder een derde knobbelzwaan staan.

Ik kijk nog eens goed en zie dan dat het twee mannetjes zijn.

Nu wordt het mij duidelijk, dat één van de twee een indringer is en er hier

gestreden gaat worden om te bepalen wie de sterkste is.

Het achterste mannetje is volgens mij de vaste partner van het vrouwtje.

Deze zwaan loopt namelijk constant tussen het vrouwtje en het andere mannetje.

De verdediger is te herkennen aan de met modder besmeurde veren op de nek en

is ook ietsje groter dan de uitdager.

Het begint met het stoer en dreigend naast elkaar lopen.

De uitdager probeert bij het vrouwtje te komen, maar de verdediger probeert dat te voorkomen.

De onderkant van de nek  wordt zo ver mogelijk vooruit gestoken, 

om zo imposant mogelijk over te komen.

Ook wordt er een beetje met de vleugels bewogen. 

Het vrouwtje is hier op de achtergrond te zien.

Zo nu en dan wordt de situatie ietsje grimmiger en worden de vleugels helemaal open geklapt.

Dreigend en in volle glorie staan ze elkaar op te nemen.

Wie gaat er opgeven in dit stadium.

Wie raakt door dit machtsvertoon al zo onder de indruk van de concurrentie,

dat er maar direct wordt opgegeven?

Nu merk ik dat mijn positie t.o.v. de zwanen niet echt lekker is.

Ik krijg te maken met teveel tegenlicht en met een volledig witte vogel

is dat nou niet bepaald een makkie qua belichting.

Maar ik heb eigenlijk geen tijd om me daar druk over te maken, want ik

merk aan alles dat er een climax aan zit te komen.

Het vrouwtje op de achtergrond, de uitdager op de voorgrond.

Het stoer doen en klapperen met de vleugels heeft er niet voor gezorgd,

dat één van de twee afdruipt en ik wacht op de keiharde confrontatie.

Hoewel je weet, dat het gaat gebeuren.....

Gebeurt het toch onverwachts en helaas net tegen de zon in.

Een keiharde uitval en de twee zwanen knallen er vol in.

Slaan met de vleugels en happen naar elkaars nek.

Als ze eenmaal goed beet hebben, laten ze ook niet meer zo snel los.

Klapperend met de vleugels zijn het toch imposante vogels.

Het gevecht duurt ongeveer een minuut.

Ze blijven nog even met wijd opengesperde vleugels naast elkaar staan en

ik kan niet bepalen wie nu de winnaar is.

Omdat inmiddels de tijd gekomen is om een strategisch gekozen plek in te gaan nemen

om de spreeuwen te bekijken, laat ik de zwanen verder met rust.

Ze moeten het maar lekker uitzoeken wie de sterkste is.

Als ik naderhand nogmaals langs rijd, zie ik dat de uitdager toch verdwenen is.

Na dit mooie voorgerecht maak ik mij klaar voor het hoofdgerecht.

Maar waar ik ook kijk...........

Nergens zie ik grote hoeveelheden spreeuwen.

Haas

Wel heel veel hazen. Opvallend veel.

Dan begint het voorspel:

Kleine groepjes komen samen en verzamelen zich in een aantal bomen.

Van het ene op het andere moment vliegt de hele groep op.

Helaas begint het bewolkt te worden en kan ik mooie rode luchten wel vergeten.

Dan merk ik dat er op meerdere plekken in de omgeving groepen gevormd zijn,

als deze ook besluiten om massaal op te stijgen.

De spreeuwen vliegen niet de kant op die ideaal is voor het maken van foto's en ik

besluit om het maar ietsje dichterbij te gaan zoeken.

De mooi gevormde spreeuwenwolken tegen een prachtige lucht kan ik toch wel vergeten.

Dat zit er deze keer niet in.

Als de groepen spreeuwen bij elkaar komen, weet je niet wat je ziet of hoort.

Ik schat dat er op het hoogtepunt zo'n 25.000 spreeuwen boven mijn hoofd vliegen en

heb ik het idee dat ik in de film de Birds terecht gekomen ben.

Af en toe klontert er een groep samen om

even later weer iets verder uiteen te vallen.

Omdat ik weet dat ik niet op mooie figuren hoef te rekenen en ik met mijn 50-500mm eigenlijk

niet de juiste lens bij mij heb, ga ik een beetje spelen met langere sluitertijden.

Het lijkt zo wel op een zwerm sprinkhanen.

Dit was het plaatje dat ik oorspronkelijk in gedachten had,

maar inmiddels is er helaas te weinig licht.

Met een sluitertijd van 1/25ste krijg je een beetje het effect van een houtskooltekening.

Helaas niet de foto's die ik in gedachten had, maar de ervaring was onvergetelijk.

Tot de volgende keer,

René