De Koereiger en de Grauwe Klauwier

Koereiger

De vakantie werd dit jaar op dezelfde plek doorgebracht als vorig jaar en het jaar daarvoor.

Dus wederom Frankrijk en wederom in de buurt van Bourg-en-Bresse.

Een lastige plek voor vogelfotografie en ook de periode dat we gaan is niet

de meest gunstige om vogels te fotograferen.

De laatste week van juli en de eerste twee weken van augustus.

In deze omgeving zijn geen echte wandelgebieden met vogelhutten of iets dergelijks.

In de periode dat wij er zijn, zijn de jongen bijna allemaal volgroeid en

neemt de zichtbaarheid van de vogels duidelijk af.

Buizerd

Gelukkig heb ik vorig jaar een hoop mooie plekjes ontdekt,

zodat ik dit jaar precies weet waar ik moet zijn.

Twee jaar terug ontdekte ik toevallig een meer, dat geheel ontrokken werd

aan het oog, omdat het net ver genoeg van een weg aflag.

Daar zag ik purperreigers, kwakken, ijsvogels en diverse soorten watervogels.

Vorig jaar nam ik een aantal spullen mee om een mooi plekje in te richten,

maar toen stond helaas het water een meter hoger dan het jaar daarvoor.

Geen vogel te bekennen.

Maar dit jaar wilde ik het weer proberen en ook nu had ik diverse spullen bij me.

Nu stond er echter geen druppel water in het meer en werd er

op diverse plekken werkzaamheden verricht.

Een teleurstelling. Maar het is niet anders.....

Dan maar op zoek naar andere fotomodellen.

Grauwe Klauwier (vrouw)

Een bewoner van het Franse platteland is de Grauwe Klauwier.

In Nederland een zeldzame verschijning, maar in deze regio zie je ze wel regelmatig.

Tenminste........, als je weet waar je moet zoeken en kijken.

De Grauwe Klauwier houdt van grote open stukken land met daar omheen

stekelachtige struiken, zoals bv de Braam.

De Grauwe Klauwier heeft daarin zijn/haar vaste uitkijkposten en

dat zijn meestal de hoger punten van de struiken.

Maar ook elektriciteitsdraden en paaltjes zijn favoriet.

Grauwe Klauwier (vrouw)

Van grote afstand zie je ze al zitten.

Ze zijn duidelijk groter dan mussen en ze verwarren met bv spreeuwen is 

eigenlijk ook onmogelijk. 

De plek vinden waar ze zich bevinden is het makkelijke deel

van het maken van foto's van de Grauwe Klauwier.

Want ze zijn wel heel erg schuw.

Omdat ze ook nog eens diverse uitkijkpunten hebben,

hoef je ook niet echt te posten bij een bepaalde plek.

Het is een kwestie van zoveel mogelijk territoria vinden en

dan zoeken naar de minst schuwe familie.

Grauwe Klauwier (man)

Hoewel het vrouwtje best mooi gekleurd is, kan zij niet wedijveren 

met het prachtige verenkleed van het mannetje.

Eind juli zijn de jongen groot genoeg om voor zichzelf te zorgen,

maar blijven in die week nog dicht in de buurt van de ouders.

Jonge Grauwe Klauwier (links) en volwassen vrouw Grauwe Klauwier (rechts)

De jongen komen qua kleur van het verenkleed heel dichtbij

de kleur van de volwassen vrouwtjes.

Wanneer je dus een Grauwe Klauwier spot is de kans niet zo groot dat

het een volwassen mannetje is.

Voorgaande jaren had ik al een aantal territoria ontdekt en die

werden ook dit jaar weer bijna allemaal bevolkt door Grauwe Klauwieren.

Jonge Grauwe Klauwier

Wanneer vogels bij elkaar zijn, zijn ze vaak schuwer en vliegeriger dan

wanneer ze alleen zijn. Zeker als ze nog jong zijn.

Dan kun je ze vaak goed benaderen, mits je rustig aandoet.

Dit jong was inmiddels zo groot, dat het niet meer in de buurt van de ouders verbleef.

Als je eenmaal weet waar je op moet letten, dan vallen ze al van grote afstand op.

Zo ook deze vogel, hoewel dit jong op een plek zat waar ik het niet verwachtte.

Jonge Grauwe Klauwier

Het duurde eventjes voordat ik de vogel tot dichtbij benaderd had, maar

daarna kon ik een minuut of 10 kijken hoe de vogel

zeer succesvol op jacht was. Het ene na het andere insect werd gevangen en

rustig opgegeten. De vogel ging tijdens de jacht niet aldoor

op de meest ideale plekken ging zitten, maar met een beetje

manoeuvreren met de auto heb ik geprobeerd om er het beste van te maken.

Zo jammer als ze niet luisteren. 

Grauwe Klauwier (man)

Omdat de jongen bijna voor zichzelf of inmiddels al helemaal voor zichzelf zorgen,

laten de volwassen exemplaren zich minder zien.

Hoewel ik dus weet waar ze ongeveer zitten, is het echt een kwestie van geluk

dat ze op een mooie plek gaan zitten.

Dan is het ook nog eens hopen, dat ze blijven zitten, wanneer je ze benaderd.

Je kunt aan vogels goed zien wanneer je te dichtbij komt.

Je ziet dan duidelijk dat ze niet op hun gemak zijn en vaak laten ze nog wat ontlasting lopen

net voordat ze weg willen vliegen.

Een klein stukje achteruit is dan al vaak genoeg om de rust te herstellen

en de vogel langzaam aan je te laten wennen.

Grauwe Klauwier (man)

Ik hoop nog steeds op een foto van een mannetje met een hagedisje als prooi,

maar ik ben al blij wanneer ik ze kan fotograferen met een insect in de bek.

Grauwe Klauwier (man)

Ik ben eigenlijk al blij wanneer ik ze op een mooi plekje kan fotograferen.

Jonge Grauwe Klauwier

Gelukkig werken de jonkies iets beter mee, maar dat gebeurt helaas ook niet zo heel vaak.

Jonge Grauwe Klauwier

Het is niet zo dat er weinig vogels in deze omgeving zijn, het is meer dat je bijna

nergens in mag omdat het privé-terrein is.

Je bent dus afhankelijk van wat er langs de weg te zien is en

indien er iets teveel verkeer is, dan blijven de vogels gewoon weg.

Maar niet alleen het verkeer kan roet in het eten gooien.

Putters

Terwijl ik geduldig aan het wachten ben totdat een Grauwe Klauwier dichterbij komt,

zie ik een drietal Puttertjes landen in een grote Distelstruik.

Net ietsje te ver, maar aan de andere kant ook wel weer genoeg dichtbij voor aardige foto's.

Putter

Ik sta met de auto midden op een landweggetje en zie tijdens het fotograferen

uit mijn ooghoeken een wat oudere Fransman op mij afkomen.

Ik voel de bui al hangen en weet zeker dat de Puttertjes

iedere moment weg kunnen vliegen, omdat ze zullen schrikken van de wandelaar.

Putter

Net op dat moment komt er ook een mooi zonnetje door en

hoop je maar dat de man rechtsomkeer maakt.

Maar mooi niet.

Hoewel de man de allerbeste bedoelingen heeft (hij vraagt mij of ik autopech heb),

ben ik toch teleurgesteld wanneer de vogels op de wieken gaan.

Ze zaten zo mooi in het fijne zonnetje.

In de omgeving bevindt zich ook een kleine kolonie Koereigers.

Maar ze laten zich alleen maar zien op een drietal weides.

Erg raar is dat, want er lopen genoeg koeien rond op andere plekken.

Het lijkt ook wel dat ze de voorkeur geven aan wit gekleurd vee.

Misschien omdat ze dan makkelijker de insecten op de dieren kunnen zien?

Ook is het lastig dat de Koereigers zich pas wat later op de dag laten zien.

Dan heb je vaak al last van hard licht of trillingen van de warmte.

Dat maakt het enorm lastig om scherpe foto's te maken.

Koereigers

In Nederland wordt de Koereiger tegenwoordig wel wat vaker gezien,

maar toch blijft het een hele gewaarwording om er een stuk of zeven tegelijk te zien.

Dan is het extra leuk wanneer je er drie op 1 foto kunt vangen.

Koereiger

De Koereiger maakt handig gebruik van het vee.

De grazende koeien zorgen ervoor dat insecten, muizen, mollen en amfibieën in

beweging komen en dan worden ze te grazen genomen door de reigers.

In ruil daarvoor verlossen de Koereigers de koeien van vervelende vliegen en teken.

Koereiger

Net als bij andere reigersoorten zijn de ogen van de Koereiger ook zodanig

gepositioneerd, dat ze langs de snavel naar voren kijken.

Het zorgt voor een vreemd beeld, wanneer je een foto recht van voren maakt.

Koereiger

De Koereigers die ik hier zie, zijn zeer verschillend qua uiterlijk en kleur.

De echte Koereiger heeft van die mooie roestbruin/oranjeachtige stukken

in het verenkleed en oranje snavels. Maar ik zie ook volledig witte exemplaren

met volledig zwarte snavels. Ik twijfel altijd een beetje of dit Kleine Zilverreigers

zijn of een hybride van een kruising tussen een Koereiger en een Kleine Zilverreiger.

Ik vermoed dat het laatste het geval is, want ze zijn een slag kleiner dan 

de Kleine Zilverreiger en ook het gedrag duidt op een 

gedeelte Koereiger naar mijn idee.

Koereiger

Koereiger

Je moet met deze soort ook een beetje de mazzel hebben. dat de koeien 

een beetje dichtbij de afrastering beginnen te grazen.

Omdat koeien altijd min of meer rechtdoorlopend blijven grazen,

kun je een beetje uitkienen waar je de auto neer moet zetten.

Zodra je er al staat met de auto en de Koereigers langzaam maar zeker

jouw kant op komen, verliezen ze een deel van hun schuwheid.

Maar komt er op dat moment net een auto of een fietser langs, dan zijn ze snel vertrokken.

Na ongeveer anderhalve week wordt de plek waar wij vakantie vieren,

getroffen door enorm noodweer.

Code rood en dan met hagel.

Ach, we hebben wel eens vaker een hagelbuitje gehad denk je dan,

maar helaas is het ietsje erger.

Hagelstenen zo groot als eendeneieren komen gedurende tien minuten naar beneden.

De volgende dag maak ik een verkenningstochtje en dan weet je niet wat je ziet.

Een regelrechte natuurramp is het geworden.

Verwoest Maisveld

Maisvelden zijn volledig verwoest door de grote hagelstenen.

Ook de Distelstruik waar ik de Puttertjes had gefotografeerd,

is echt helemaal in puin.

Verwoestte Zonnebloemen

Ik had en prachtig Zonnebloemenveld in de omgeving gezien en had allerlei

plannen gemaakt voor een mooie foto.

Maar ook dit veld was volledig verwoest. De gaten zitten gewoon in de bladeren en

de koppen van de Zonnebloemen hangen mismoedig naar beneden.

Enorm triest om te zien.

Maar dit had ook duidelijk gevolgen voor de vogels.

Omdat bloemen en planten kapot gehageld waren, waren er ook

beduidend minder insecten en daardoor minder vogels.

Het was zelfs zo erg, dat ik maar besloot om vlinders te gaan fotograferen.

Maar dan heb je wel een mooi veldje met allerlei soorten

bloemen en kruiden nodig.

Tijdens mijn zoektocht kom ik een kudde paarden tegen,

waarvan de meeste wit waren.

Direct zie ik ook een aantal Koereigers.

Koereiger

Leuk is het dan dat de eerste Koereiger zich in de buurt van een bruin Paard bevindt.

Koereiger

Maar de witte paarden hebben duidelijk de voorkeur.

Een nieuw plekje om te onthouden in ieder geval.

In de omgeving van de paarden stuit ik op een prachtig veldje dat vol stond met Lavendel.

Eindelijk een plekje waar vlinders voor kunnen komen.

Gelukkig heb ik de macrolens meegenomen naar Frankrijk en

als er geen vogels meer te fotograferen zijn, dan richten we ons maar op de vlinders.

Of dat gelukt is, zal in deel II van de vakantieblogs te zien zijn.

Maar in ieder geval vast een voorproefje.

Icarusblauwtje

Tot de volgende keer,

René